Biskup Pomocniczy Piotr Przyborek

Biskup Pomocniczy
Piotr Przyborek

ks. Piotr PRZYBOREK urodził się 28 czerwca 1976 roku w Gdańsku. Wychowanek Przedszkola Sióstr Benedyktynek w Gdańsku-Brzeźnie. Uczęszczał do SP nr 55 i 92 w Gdańsku. W 1995 roku ukończył II LO w Gdańsku-Wrzeszczu. W latach 1995-2001 odbywał formację w Gdańskim Seminarium Duchownym w Gdańsku-Oliwie. Święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 2001 roku w bazylice Mariackiej w Gdańsku. W latach 2001-2007 był wikariuszem parafii pw. Matki Bożej Bolesnej w Gdyni-Orłowie, a w latach 2007-2009 – w parafii pw. św. Jadwigi Królowej w Gdyni-Karwinach. W 2005 roku uzyskał licencjat z teologii biblijnej na Uniwersytecie Kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, a w roku 2011 – doktorat z tej dziedziny na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 2009-2010 odbył studia specjalistyczne w dziedzinie biblistyki i archeologii biblijnej w École biblique et archéologique w Jerozolimie. Od 2011 roku rozpoczął działalność dydaktyczną w Gdańskim Seminarium Duchownym posługując jednocześnie w parafii pw. św. Antoniego w Redzie. W latach 2012-2014 był wikariuszem w parafii pw. św. Jana z Kęt w RumiJanowie, w latach 2014-2020 w parafii pw. NMP Matki Kościoła i św. Katarzyny Szwedzkiej w Gdańsku-Wrzeszczu, a w latach 2020-2021 – wikariuszem w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Od 2021 roku jest dyrektorem Wydziału Duszpasterskiego Kurii Metropolitalnej i posługuje w parafii archikatedralnej w Gdańsku-Oliwie. Jest założycielem i dyrektorem Szkoły Biblijnej Archidiecezji Gdańskiej oraz redaktorem naczelnym kwartalnika biblijnego „Galilea. Tajemnice Pisma Świętego”. Jest też członkiem rady ekumenicznej, rady ds. formacji stałej duchowieństwa, rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej

Zawołanie: Jesteśmy dziećmi Bożymi (Rz 8,16)

Herb i zawołanie bp. Piotra Przyborka

Herb bp. Piotra Przyborka zbudowany jest na stylizowanej tarczy późnogotyckiej. Na umieszczonym za nią złotym krzyżu widoczne jest połączenie obydwu jego ramion. Na srebrnej szarfie, pod tarczą, wypisana jest czarnymi literami dewiza herbowa.

Na tarczy herbowej widać czerwony krzyż jerozolimski - znak, że przez misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa Bóg przywrócił ludziom godność dziecięctwa Bożego. W oryginalnej wersji jest to duży krzyż i cztery małe krzyże. Ukazane tu godło herbowe wyraża Kościół - wspólnotę dzieci Bożych - który narodził się na Golgocie. Krzyż jerozolimski oznacza pięć ran Zbawiciela, tu ma oznaczać Chrystusa, Głowę Kościoła, obok Niego zaś ludzi, dzieci Boże, które przez życie niosą własne krzyże. W opisywanym herbie lewy dolny krzyż, stanowiący część krzyża jerozolimskiego, został zastąpiony stylizowaną złotą literą "M", oznaczającą Matkę Bożą stojącą pod krzyżem Zbawiciela. Maryja - Matka Kościoła - zajmuje szczególne miejsce we wspólnocie Kościoła. To Ona przewodzi Kościołowi pielgrzymującemu. Złota litera "M" na niebieskim tle jest monogramem Maryi prowadzącej do Chrystusa, wskazuje na "Gwiazdą Przewodnią".

W centrum krzyża jerozolimskiego bp Piotr umieścił gołębicę - symbol Ducha Świętego. Trzecia Osoba Trójcy Świętej jest szczególnym darem dla wierzących - "który od Ojca i Syna pochodzi". Duch przypomina Kościołowi o Bożym dziecięctwie, zwłaszcza wtedy, gdy uwalnia serca od grzechów i przywraca stan łaski uświęcającej. Jest Pocieszycielem, Parakletem, który prowadzi Kościół.

Niebieska tynktura tarczy herbowej oznacza niebo - cel pielgrzymujących przez ziemię dzieci Bożych. Barwa czerwona odnosi się do tajemnicy męki i śmierci Zbawiciela. Na krzyżu z Jego przebitego boku narodził się Kościół i tam wzięły początek sakramenty Kościoła. Czerwień ma też konotację apostolską - jej obecność w herbie przypomina nie tylko o udzielanych dzieciom Bożym darach Ducha Świętego, ale i o zadaniach głoszenia Ewangelii aż po krańce świata. Czerwony kolor jest symbolicznym podkreśleniem męstwa w wyznawaniu wiary w Zbawiciela oraz wezwaniem do świadectwa, według Jego słów: "Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie (…) i aż po krańce ziemi" (Dz 1,8).

Srebrna szarfa z dewizą biskupiego posługiwania stanowi komentarz i wskazówkę do symboliki tarczy herbowej bp. Piotra. Jego zawołanie biskupie "Jesteśmy dziećmi Bożymi" pochodzi z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian: "Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi" (Rz 8,16). Bp Piotr Przyborek wskazuje na istotę bycia dzieckiem Bożym, która kryje się w znaczeniu nowotestamentalnego terminu "hyiothesia" użytego przez Apostoła Narodów w tym samym Liście do Rzymian: "Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»" (Rz 8,15). To greckie słowo oznacza adopcję ze strony Boga, usynowienie, uznanie za mających prawo dziedziczenia - "Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale" (Rz 8,17). Wskazuje też na jedną z podstawowych i najprostszych prawd chrześcijańskiej wiary, która pozwala człowiekowi wejść w intymną relację z Bogiem, do czego wzywał sam Zbawiciel, ucząc apostołów modlitwy: "Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze…" (Łk 11,2).

Wyjaśnienie herbu opracował ks. Albert Warso, zaś zawołania biskupiego - ks. Mateusz Tarczyński.