Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje !

Dzisiejszą celebracją Mszy świętej rozpoczynamy oficjalnie w naszym Gdańskim Seminarium rok akademicki 2024/2025. Pragnę zatem bardzo serdecznie przywitać i pozdrowić wszystkich zacnych gości:

Ekscelencje, Księży Biskupów Wiesława i Piotra,

Czcigodnych braci w Kapłaństwie,

Witam i pozdrawiam szanownych przedstawicieli Świata Nauki i Instytucji Naukowych,

Pozdrawiam Księdza Rektora, Księży Profesorów, Wychowawców, Ojców Duchownych naszej Alma Mater,

Słowa pozdrowień kieruję do Przyjaciół naszego Seminarium, Współpracowników oraz pracowników naszego Seminarium,

Pozdrawiam wszystkich Szanownych Gości,

Na koniec pozdrawiam was, drodzy Alumni!

Rozpoczynając nowy rok akademicki, zwykle stawiamy wiele pytań jak ten rok będzie wyglądał, co nas w nim czeka, co się w nim zadzieje, ile przyniesie niespodzianek, ile kłopotów, trudności ?

Nie jesteśmy jasnowidzami i nie możemy wszystkiego przewidzieć, ani poznać. A skoro jesteśmy w Seminarium – szkole Jezusa, to trzeba Jemu zawierzyć i zaufać, bo przecież to On wybiera, powołuje do swojej szkoły i prowadzi swoich uczniów. On tez w niej jest „naszą drogą, prawdą i życiem”. W tej szkole, jak słusznie podpowiada również temat zbliżającego się roku duszpasterskiego, od najbliższego Adwentu, uczymy się być „Pielgrzym nadziei”. A zatem jako pielgrzymi nadziei na początku tego nowego roku akademickiego zwracamy się do Jezusa z prośba, aby posłał nam swojego Ducha, który rozjaśni ścieżki naszych codziennych zmagań, pomoże odkrywać prawdy, które trzeba poznać umysłem i pokochać sercem. Prośmy Go, aby pomagał nam rozumieć to co jest jeszcze zakryte przed nami.

Na tę wyjątkową okoliczność, a właściwie na cały rok akademicki, dzisiejsze Słowo Boże pozostawia nam kilka cennych wskazań, nad którymi warto się zatrzymać. Brzmią one następująco: „Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie a znajdziecie; kułaczcie, a zostanie wam otwarte. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otwarte”.

Czego zatem mamy szukać, o co prosić, do jakich drzwi kołatać?

Zacznijmy od pierwszego wskazania: czego mamy szukać? Jesteśmy wszyscy wezwani do szukania i poznawania prawdy. Jej poszukiwanie, podkreślił papież Jan Paweł II w Redemptoris Missio, jest usprawiedliwione prawem każdego człowieka do poznania tego wszystkiego, czego „szuka po omacku na temat Boga, człowieka i jego przeznaczenia, życia i śmierci, a także prawdy” (n.8). W tym miejscu możemy dopowiedzieć o swoim powołaniu do kapłaństwa i o jego motywacji. Jest więc czymś naturalnym, że człowiek chce znać prawdę o Bogu i sobie, bo ona pozwala mu normalnie żyć, funkcjonować, relacjonować się z teraźniejszością i przyszłością.

Jeszcze głębszą motywację poszukiwania tej prawdy daje papież, gdy mówi: „Prawda oświeca rozum i kształtuje wolność człowieka, który w ten sposób prowadzony jest ku poznaniu i umiłowaniu Pana” (Vs 1). Papież zatem jednoznacznie daje do zrozumienia, że poznanie prawdy prowadzi do odkrycia i poznania samego Boga, do nawiązania z Nim przyjaźni i do umiłowania Go. Owocem natomiast umiłowania Boga jest zbawienie człowieka, ku któremu Bóg go prowadzi.

Znajomość tej prawdy jest więc potrzebna każdemu człowiekowi, a tym bardziej kapłanowi, który jest posłany do świata, aby swoim życiem dawać świadectwo miłości Boga. O tę prawdę kapłan jest nieustannie pytani i nie może powiedzieć, że jej nie zna.

Po drugie. Gdzie należy szukać tej prawdy? Z pomocą przychodzi nam jeszcze raz papież Jan Paweł II, który krótko i zwięźle podpowiada: „Blask Prawdy jaśnieje we wszystkich dziełach Stwórcy, w szczególny zaś sposób w człowieku, stworzonym na obraz i podobieństwo Boga” (por. Rdz 1, 26)(VS, wprowadzenie).

Jeśli więc prawda jaśnieje w „stworzeniu, a w szczególny sposób w człowieku, stworzonym na obraz i podobieństwo Boga”, to najlepszą drogą jej poznania jest zbliżenie się do Boga i zapytanie o nią samego Boga! Powracamy więc do wskazania z dzisiejszej Ewangelii, aby „prosić”, „szukać” i „kołatać”. Ta potrójna zachęta faktycznie jest zwieńczeniem trzech przypowieści mających na celu zawiązanie głębszej więzi i przyjacielskiej zażyłości z Jezusem Chrystusem. W ten sposób dotykamy źródła prawdy, która została objawiona w Jezusie Chrystusie. Dokonuje się to na drodze nieustannego dialogu z Jezusem – a więc przez modlitwę wytrwałą, pełną ufności i zawierzenia. Faktycznie bowiem, przed wypowiedzeniem potrójnej maksymy „prosić”, „szukać”, „kołatać”, Jezus pouczał uczniów o potrzebie modlitwy. Uczniowie widzieli, że Jezus często udawała się na modlitwę, dlatego poprosili Go, aby również ich nauczył modlić się. A On dał im piękną modlitwę „Ojcze nasz” i zachęcił, aby nią się modlili, zapewniając, że ich modlitwa będzie zawsze wysłuchana. Na potwierdzenie przytacza wspomniane w Ewangelii trzy przypowieści. Konkludując swoje pouczenie Jezus wypowiada tę właśnie zachętę: „Ja wam powiadam: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie a znajdziecie; kułaczcie, a zostanie wam otwarte. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otwarte”.

A zatem, krótko mówiąc, Jezus uczy nas, że będąc w potrzebie  możemy śmiało i bez skrępowania niemalże nękać Boga prośbami, a On udzieli nam odpowiedzi. Każdy, kto modli się w ten sposób, otrzymuje i znajduje to czego mu potrzeba.

W Seminarium – szkole Jezusa, ale nie tylko, ta gorąca zachęta jest szczególnie ważna, aby nie zabrakło miejsca i czasu na dialog z Jezusem Chrystusem. Ten dialog jest potrzebny i będzie zapewniony w medytacjach, modlitwach wspólnotowych i osobistych, adoracjach, w Eucharystii i wielu innych tzw. praktykach pobożnościowych. Trzeba z nich obficie korzystać, bo dla kogoś, kto wybiera drogę do kapłaństwa nie wyobrażam sobie innej drogi niż ta. Nasze kapłaństwo wypływa przecież z kapłaństwa Jezusa Chrystusa i jest jego kontynuacją w dzisiejszym świecie.

Po trzecie. Jak szukać tej Prawdy? Poznawanie jej jest aktem naszego intelektu, naszego rozumu. Drodzy Alumni! Pod czujnym okiem profesorów i mistrzów, będziecie mogli zanurzać się nieustannie w lekturę tekstów Filozofii, Teologii, Pisma Świętego i wielu innych przedmiotów kościelnych i świeckich, aby przyswoić sobie możliwie jak najwięcej elementów prawdy objawionej i mądrze przez Boga ukrytej w stworzonym przez Niego dziele. To poszukiwanie będzie od was wymagać zaangażowania, wysiłku, może niekiedy wyrzeczenia i cierpienia. Nie szczędźcie czasu ani trudu na jej poszukiwanie, a Duch Boży niech was w tym wspiera. Wykorzystajcie dobrze czas, aby przeniknąć tajemnicę tej prawdy i aby wejść w głęboką osobistą przyjaźń i więź z Jezusem, który was wybrał i powołał.

Dlaczego to wszystko jest tak ważne. Jest ważne, bo w Seminarium, szkole Jezusa Chrystusa, uczeń jest zaproszony do „odtworzenia w sobie, w miarę możliwości, ludzkiej doskonałości Syna Bożego Jezusa Chrystusa” (PDV n.43). Owo odtworzenie ludzkiej doskonałości Jezusa nie dokonuje się inaczej jak przez poznanie Prawdy i całkowite do niej przylgnięcie.

Drodzy Alumni! Jak widać, program waszych studiów i zmagań formacyjnych jest bardzo bogaty. Jest to program wytyczony dla uczniów, którzy idą za Jezusem Chrystusem. Nie bójcie Mu się zawierzać. On was wybrał i On jest dla was „prawdziwym światłem, które oświeca każdego człowieka”, ponieważ w Nim jest Droga, Prawda i Życie.

A my wszyscy prosimy Ducha Świętego, aby was uzdalniał do poznawania prawy, do szukania jej ukrytej w dziełach Bożych, i do kołatania, aby Jezus wam otwierał drzwi prawdziwej mądrości. Amen